دلم رمیده لولی‌وشیست شورانگیز

دروغ وعده و قتال وضع و رنگ آمیز

فدای پیرهن چاک ماه رویان باد

هزار جامه تقوا و خرقه پرهیز

خیال خال تو با خود به خاک خواهم برد

که تا ز خال تو خاکم شود عبیرآمیز

فرشته عشق نداند که چیست ای ساقی

بخواه جام و گلابی به خاک آدم ریز

پیاله بر کفنم بند تا سحرگه حشر

به می ز دل ببرم هول روز رستاخیز

فقیر و خسته به درگاهت آمدم رحمی

که جز ولای توام نیست هیچ دست آویز

بیا که هاتف میخانه دوش با من گفت

که در مقام رضا باش و از قضا مگریز

میان عاشق و معشوق هیچ حائل نیست

تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز

ما همیشه عادت داریم تقصیر رو گردن یکی دیگه بندازیم ولی واقعیت اینه در غالب موارد هر اتفاقی که برامون می افته یا اتفاقات خوبی که برامون نمی افته ، تقصیر اعمال و رفتار خودمونه...

با اینهمه گناهی که انجام می دیم چطور انتظار داریم که مولامون خودش رو به ما نشون بده و یا اینکه ظهور کنه؟من و افرادی که مثل من لاف می زنن و ادعا می کنن که منتظر مهدی موعود هستند و خودمون رو به هیچ عنوان برای ایشون آماده نکردیم باید بدونیم که مانع ظهور آقا خود ما هستیم،اینکه چشممون به جمال نورانی آقا روشن نمیشه تقصیر خودمونه.... اینجاست که این شعر حافظ معنی پیدا می کنه که تو خود حجاب خودی از میان برخیز